Bu notta, çalışan hanelerde asgari ücret ve yoksulluk arasındaki ilişkiden hareketle hane gelirini ücret temelli bir sosyal destek modeliyle yoksulluk sınırına yaklaştırmayı amaçlayan öneriler sunulmaktadır. Böylece devlet, derinleşen eşitsizlik ve yoksullukla mücadelede çalışan yoksul haneler için daha doğrudan sorumluluk üstlenmektedir. 

Türkiye’de asgari ücret tartışmaları, hanenin farklılıklarından kaynaklı (hane büyüklüğü, çocuk sayısı ve yaş gruplarına dağılımı, eşin çalışıp çalışmaması, konut gibi yaşamsal maliyetlerde farklılaşma) yaşam maliyetlerini kavramaktan uzak bir şekilde ele alınmaktadır. Özellikle çocukların mevcut vergi sisteminde ücretlinin geçimlik maliyetlerinin hesaplanmasında dikkate alınmaması, 21. yüzyılın ilk çeyreği biterken kabul edilebilir değildir. Ülkemizde gelir üzerinden alınan vergi uygulamasında çalışmayan eşe ve çocuğa yönelik vergi teşvikinin kalktığını söyleyebiliriz. 2022 yılından itibaren asgari geçim indirimi uygulamasının kaldırılmasıyla gelir üzerinden alınan vergilerde çocuğa yönelik ayrımcı vergi uygulaması da efektif olarak sona ermiştir. 

Vergilemede adalet ile etkinlik ilkeleri, kamu politikalarının oluşturulması sürecinde ödeme gücü ilkesi ve toplumsal refah kaybı tartışmalarıyla karşımıza çıkar. Kamu politikaları oluşturulurken bu iki unsur arasındaki dengenin ülkenin ekonomik ve sosyal öncelikleri çerçevesinde sağlanması önemlidir. Gelir eşitsizliğini azaltması öngörülerek gelir vergisi tarifesinin artan oranlı olarak uygulanması ve yoksulluğu azaltmada etkisinin olmaması, yoksul kesimlere negatif vergileme yoluyla gelir sağlama düşüncesini doğurmuştur.

Değerlendirme notuna buradan ulaşabilirsiniz.