Türkiye’nin turizmi, uzun süredir birkaç kıyı ili ve “her şey dâhil/lüks otel” ekseninde büyüyen kitle odaklı bir iş modeline dayanıyor. Bu model, ziyaretçi hacmi yaratmada başarılı olsa da harcamanın yerel ekonomiye sızmasını sınırlıyor; destinasyonlar arasındaki dengesizliği derinleştiriyor ve iklim krizinin sahil turizmine yüklediği riskleri arttırıyor. Yüzyıl sonunda beklenen ısınmalar, yangın riski ve ısı dalgaları gibi etkiler, mevcut kıyı-bağımlı yapıyı daha kırılgan kılıyor. Bu nedenle mesele artık yalnızca “yörelerin, ilçelerin, şehirlerin” değil, bizzat ülkelerin turizm iş modelini geleceğe taşıyıp taşıyamayacağıdır.Küresel talep ise bu dönüşüm için açık bir pencere sunuyor. Avrupa’da her on kişiden yedisi, önümüzdeki altı ay içinde seyahat planlıyor; tercihler “daha az popüler/rota dışı” destinasyonlara kayıyor. Bu değişim yalnız orta gelir gruplarında değil lüks segmentte de belirgin: Varlıklı gezginlerin %89’u konaklamanın “sırf yatacak yer” değil, destinasyon deneyimini zenginleştiren, yerel dokuyla temas eden bir unsur olmasını istiyor.Euromonitor, 2025 yılında, pandemi sonrası artan fazla talebin, yani "intikam seyahatinin" artık geçmişte kaldığını belirtiyor. Tüketiciler, ne pahasına olursa olsun tatil yapmak yerine, daha az yer değiştirmek anlamına gelse bile, yavaşlayıp daha anlamlı ve deneyim içeren seyahatler yapıyorlar. Yavaş seyahat, daha fazla toplu taşıma seçeneğiyle bütünleşerek tüketicilerin daha iyi seyahat etmesini sağlıyor. Sürdürülebilir/otantik deneyime yöneliş, geniş kitlelerde de karşılık buluyor: 2025’te küresel gezginlerin sadece yüzde 30’u güneş ve kumsal arayışında bulunuyor. Kısacası yeni bakış açısı turist olmaktansa seyyah olmak olarak nitelendiriliyor.

Politika notunun tamamına buradan ulaşabilirsiniz.